maandag 30 mei 2016

... traditie!

Het is traditie om bij het bereiken van een zekere leeftijd een gebakken pop-met-bijbelse-naam cadeau te doen. En aan gezien manlief nou juist díe leeftijd bereikte, waagde ik mij aan het bakken van een Abraham.

Uit een ver verleden kon ik mij een banketbakkers-Sara voor mijn moeder herinneren (mijn zus was tactvol op vakantie geweest bij háár mijlpaal), maar gelukkig hadden de Heel Holland Bakt kandidaten zich het afgelopen seizoen ook op dit project moeten storten. Altijd handig om referentiemateriaal te hebben.
Op het web vond ik een basisrecept, dat uitging van:
Deeg
600 gram bloem +  2 theelepels bakpoeder (dat ik prompt verving door 600 gr zelfrijzend bakmeel)
 300 gram bruine basterdsuiker
   3 eetlepels speculaaskruiden (uit een potje van de supermarkt: koek- en speculaaskruiden)
  zout
 300 gram boter of margarine (hard)
  0,5 dl melk

Vulling
250 gram amandelspijs
1 ei

50 gram gehakte noten
Decoratiemateriaal

amandelen zonder vlies
50 gram poedersuiker

2 groene Franse vruchtjes (bigarreaux of te wel geconfijte kersen)
watten


Al lezende kwam ik tot de conclusie dat het eigenlijk een mega-grote gevulde koek is. Prima te doen dus! Alleen dan wel zonder nootjes in de vulling (als ik toch mag kiezen....).
En aan een speciale Abraham bakvorm doen we ook niet. Gewoon 'freehand' is ook prima.

Bereidingswijze
De bloem zeven met het bakpoeder, de bruine basterdsuiker, de speculaaskruiden en wat zout. De boter met 2 messen door de bloem klein snijden. De melk toevoegen, alles omscheppen en met een koele hand tot een soepel deeg kneden. Het deeg een nacht op een koele plaats laten rusten.

Op boterhampapier de vorm van de Abraham, 2 handjes en 2 voetjes tekenen en uit knippen. De helft van het deeg uitrollen tot een lap, iets groter dan de Abraham.
De lap op een ingevet vel boterhampapier schuiven. De mal voor de Abraham op het deeg leggen en uitsnijden. De restjes deeg weghalen en bewaren. De amandelspijs over het deeg uitstrijken en rondom een rand van 1 cm vrijhouden. De gehakte noten erover verdelen. De andere helft van het deeg eveneens uitrollen, op een stukje papier schuiven en een tweede Abraham uitsnijden.
Deze op de spijslaag leggen en de vrij gehouden deegrand goed aandrukken. De pop langs de 'hals' en middenvoor met amandelen versieren. Ook een amandel voor de neus
indrukken. 

Het ei loskloppen en de pop hiermee bestrijken. De koek met het papier op het bakblik schuiven en in het midden van een hete oven (200 graden) in 35 minuten gaar en bruin bakken. 
De rest van het deeg tot een dunne lap uitrollen en hieruit de handjes en voetjes met wat ei bestrijken en de deegvormpjes erop leggen. De koek nu nog 15-20 minuten verder bakken. 
 De Abraham daarna op een rooster schuiven en af laten koelen.

Voor het versieren:
de poedersuiker met een halve el koud water tot een dik glazuur roeren. 

De koek hiermee versieren: een lijntje bij de benen, 2 voor ieder armpje, een taille- lijn en lijntjes in het gezicht. De bovenkant van het hoofd helemaal wit glazuren. 
Voor de ogen Franse vruchtjes met wat glazuur vastplakken. Van watten een mooie baard knippen en deze eveneens met glazuur vastplakken. De Abraham in een doos verpakken en een lint erom doen.

De hier gebruikte hoeveelheden zijn bedoeld voor een Abraham van zo'n 40 cm hoog.


Dat deeg, dat was zo gepiept (mede dankzij de KitchenAidmixer met deeghaak), maar wat het recept niet vermeld is dat het gekochte amandelspijspakketje uit de supermarkt nog wel even met een (half tot een heel) ei gemengd moet worden voor je het op het deeg kunt uitsmeren.
Die gehakte noten kwamen zoals gezegd dus te vervallen.

Versieren: check.

Bakken: check. Tenminste, ík lees: 35 minuten én 15-20 minuten = totale baktijd 50 a 55 minuten.
Mis dus. Aangedreven door de geur spoedde ik mij op 42 minuten naar de oven.
Potjandorie. Abraham heeft zeer donker haar!
een tintje lichter had wel gemogen
Hij smaakte in ieder geval heerlijk, en de rest van het deeg laat zich prima omvormen tot speculaas-achtige treintjes:

En hoe een gekochte Abraham er uit ziet? Dat konden we ook bekijken, aangezien een gast er ook één had meegenomen.
Díe pop was overigens van een soort taai-taai-met-speculaaskruiden gemaakt, hetgeen manlief identificeerde als Oranjekoek (gevuld met spijs). Niet mijn smaak, maar daar valt over te twisten.

dinsdag 24 mei 2016

... teal (?)

Tja, hoe nóem je dit kleurtje eigenlijk? Donker aqua? Teal? Petrol?
Ik weet het niet goed, het is een typisch kleurtje.
In de stoffenzaak zag ik een couponnetje van goed een halve meter liggen en omdat dochterlief gefascineerd was door de superzachte kwaliteit ging het mee.
Een half metertje..... daar doe je met lange kinderen niet veel mee, tenzij je net in de ban bent van Pippa. Dan is het volkomen vanzelfsprekend wat je er mee doet.
De werkelijke kleur is een stuk feller
Een superzachte Pippa in sweatstof. Ideaal voor het koud/warme weer.

Om de rest werd bijkans gevochten. Tot ik bedacht dat er precies genoeg was voor een stel schaatsbeschermers, waar Caroline weer erg blij van werd.
En ja, in de indoor-hal wordt er hier tot aan de zomervakantie geschaatst.
Wat weer een hele andere betekenis aan het woord 'zomer-ijs' geeft.


maandag 16 mei 2016

... Pippa Pants Pinksteren

De Pippa Pants, een gratis patroon van Griet, a.k.a. de moeder van Emma en Mona is een hit in blog-land. Op vele blogs zag ik al een versie voorbij komen, maar het duurde even voor ik mij bij de fans kon scharen. Inmiddels zeg ik vol overtuiging: laat maar komen die Pippa's!

Het is een eenvoudig patroon dat in een mum van tijd in elkaar zit. Bij het tweede exemplaar dat ik maakte klokte ik een 40 minuten (gemeten vanaf het moment dat ik het eerste exemplaar fotografeerde tot het moment dat het tweede exemplaar gepast werd.)
Het enige 'oeps' momentje vond plaats op het moment dat ik beneden op de huiskamertafel de stof knipte en de beschrijving nog boven had liggen. Ik ging er van uit dat de lange rechte zijde de bovenkant was, hetgeen resulteerde in een exemplaar met op het hoofd dansende ballerina's. Gelukkig was het een testexemplaar en is dit voor een shortama in het geheel géén probleem.

Ik maakte maat 146-152 in stevige tricot voor mijn 1.51 en 1.53 meter metende dochters en snapte toen waarom dit patroon ook in niet-rekbare katoen uit te voeren is. Het is een lekker ruimvallend short, waarvan de tricot geen kans krijgt om uit te rekken. Of de dochters zijn erg slank, wat gezien het altijd moeten in nemen van skinny jeans ook een mogelijkheid is.
Anyway, het is een blijvertje!
Reuze bedankt Griet, mede namens de gewillige draagsters.
Een oeps-momentje
maar gelukkig mag je met een tweeling altijd op herhaling.

maandag 9 mei 2016

... wit en rood en zwart II

Ging het bij deze post nog om een imitatie, inmiddels werd het tijd voor het echte werk.
Tegenwoordig leren kinderen werkelijk de gekste dingen op school. Zo maakte Madeleine tijdens de workshop 'koken' in de teamkamer sushi met de juf van groep 6.
En dat smaakte naar meer. Sowieso hebben de dames hier altijd wel trek in sushi.....
Een prima mei-vakantie-project!


Een geschenk van de goedheiligman komt goed van pas

Het koken van de rijst is natuurlijk de belangrijkste stap. Iets waar ik enigszins de mist mee in ging.
Op diverse receptensites zag ik instructies over het wassen van de rijst, wat heel belangrijk zou zijn. Voorts las ik 'volg de instructies op het pak'. Dat deed ik dus, om me toen de rijst aan het koken was te realiseren dat er niets over het wassen van de rijst op stond....  Ai.  Fingers crossed.
Uiteindelijk pakte het prima uit. Ik hou me maar vast aan het feit dat er op dit pak aan de voorkant staat dat het "water polished milled' rijst is. Misschien was hij al gewassen?

Na het toevoegen van de dressing, het afkoelen van de rijst én het prepareren van de overige ingredienten was het tijd voor het familie-gedeelte.

Rijst op de nori:
Verdelen en vullen:
Rollen!:

En dan natuurlijk snijden, opdienen en smullen.

maandag 2 mei 2016

... best wel gekke groente 8

Het is mei en warempel, de zon schijnt!
De wind is gaan liggen en de temperatuur voelt, durf ik het te zeggen, aangenaam.
Wat een verschil met een week geleden.

Bij de groentenkraam op de markt vond ik deze week een groente die ik wel herkende, maar nooit gegeten óf bereid had: meiknolletjes. Hoe toepasselijk!


Meiknolletjes lijken wat op absurd grote radijsjes. Ze zijn vaak paars met wit en hebben net als radijsjes een pluim erop en een worteltje in het midden eronder.

Op het web vond ik de instructie een stukje af te snijden en te proeven. Als het taai is, dan zijn de knolletjes ouder en moeten ze geschild worden. Jonge knolletjes hoef je niet te schillen, alleen wat schoon schrobben.
De smaak is apart. Een beetje als radijs, maar wat minder scherp, wat minder 'peperig'.
Je kunt de knolletjes zowel rauw als gebakken of gekookt eten.






Bij ons kwamen dus twee varianten op tafel: als rauwkost met een citroen-vinagraitte,


en in blokjes gesneden en opgebakken (gewokt, zo u wilt) met dragon.

Gebakken (en dus zacht geworden) meiknolletjes smaken totaal anders. Ik las de beschrijving 'notiger' en dat klopt wel. Romiger, hartiger. Moeilijk te omschrijven, maar ontzettend lekker!
Gebakken meiknolletjes schijnen een goede combinatie met room, knoflook en kaas te zijn.


Beide varianten waren een groot succes. De stemmen hadden een lichte voorkeur voor de gebakken variant, maar dat kan beïnvloed zijn door het gemakkelijk weghappen van de groente. Als rauwkost moet je wat langer kauwen, en duurt het wat langer voor je het hebt weggewerkt.
Ik begon met een dunschiller om de knolletjes in strookjes te krijgen, maar stuitte op een wat losse structuur in het midden van de knol. Vervolgens heb ik de rest maar gewoon in dunne plakjes gesneden. Misschien was grof raspen een makkelijker eetbare keuze geweest.

Al met al een succes. Ik blijf op de uitkijk naar meiknolletjes!