... madeleine allerlei

Nu zou je denken dat iemand die haar dochter Madeleine heeft genoemd, ook een fatsoenlijke eetbare madeleine kan produceren. Nou, dat heeft wat voeten in aarde gehad.

Enkele goedheiligmannen geleden regelde ik het zo, dat ik dit boekje tussen de cadeautjes vond.
(Uiteraard door mij zelf al eerder bij de Dille en Kamille aangeschaft).
En vervolgens stond het lang, heel lang, in de kast.

Ook madeleine vormen had ik in diverse uitvoeringen.
Twee ronde, metalen van het merk Tefal Patisserie, die ik vanuit Zwitserland kreeg, een zwart siliconen van het merk Mastrad die ik ooit in een prijzige kookwinkel aanschafte (volgens het prijsje op de zak betaalde ik €19.95) en een goedkope merkloze uit een stuntwinkel.
Toch maakte ik vorige maand pas mijn eerste madeleines.
Want cupcakes zijn makkelijker en het beslag hoeft niet eerst nog eens in de koelkast te rusten, zo redeneerde ik.


Ik volgde het zoete basisrecept uit het boekje

Maar was wel eigenzinnig.
De temperatuur van de oven temperen is helemaal niet handig als je meerdere ladingen achter elkaar maakt. Ik bakte alle madeleines op 200 graden.
Verder is dit recept volgens de aanwijzingen bestemd voor 28 minimadeleines.
Hoe groot die mini's zijn is mij niet helemaal duidelijk wat uit mijn standaard vormen haalde ik de eerste keer 36 stuks, de tweede keer 31 en bij het derde recept 41 stuks.

Poging 1: het zoete basisrecept.
Gelukkig heb ik een Kitchen Aid mixer staan, zodat het kloppen van de suiker met het eiwit tot een wit beslag een piece-of-cake is.
In plaats van 2 grote eieren gebruikte ik 3 middelgrote en vergat (domdomdom) de 2 eetlepels melk.
Het resultaat was een nogal stevig beslag

Dat echter wel tot het gewenste resultaat leidde:

serie 1

 Er was echter een verschil te bespeuren tussen de resultaten van de metalen vormen en de siliconen vormen. De metalen vormen lieten veel beter los en de madeleines zagen er wat verzorgder uit.

Serie 1 uit siliconen

Serie 1 uit metaal

metaal vs siliconen

metaal vs siliconen

Mopperend op de siliconen ging ik verder - met name de zwarte siliconen vorm werd aan de zijkant loeiheet en bijna niet te hanteren, en de cakejes wilden niet makkelijk omhoog wippen. Het was een slagveld aan de onderkant.

Recept twee was het basisrecept mét toevoeging van honing.
Let wel, de honing verving de suiker niet (zelfs niet ten dele) maar werd extra toegevoegd.
Het resultaat was een mierzoet en wee beslag dat (nu met wel toegevoegde melk) een stuk vloeibaarder was dan het eerste.

Vervolgens liet ik ze - een minuutje maar - te lang in de oven staan. En met zo'n hoog suiker en honing gehalte wil het wel bruin worden (of moet ik carameliseren zeggen).

Iets wat de dames trouwens niet erg vonden. Zij mochten zich over het mislukte baksel ontfermen en gaven het oordeel dat ze donker nog lekkerder waren. Blijkbaar proefden zij geen bitter zweempje.


Vervolgens gaf ik de siliconenvormen nog een kans, maar oliede ze niet. In plaats daarvan hield ik ze voor het vullen onder koud water (tip van het internet).
En probeerde ik de baksels er niet uit te wippen, maar duwde ze van onderen uit de vorm. Wat een heel gedoe is met een gloeiend hete vorm en twee pannenlappen....

Maar ook de honingmadeleines zijn geslaagd!

Algemeen oordeel: eigenlijk is het behoorlijk vreemd dat je geen suiker hoeft te vervangen als je honing toevoegt. De honingmadeleines zijn heel zoet en kleverig.
Lekker, maar de gewone hadden bij het proefpanel (= de zwemdiplomagasten) een lichte voorkeur.
Ik denk dat ik de siliconen vormen nog maar een kans geef, hoewel ik momenteel een voorkeur voor de metalen heb. Waarbij de prijs van de vorm niet van invloed op het resultaat is. Wel is de dure vorm iets 'stabieler', want dikker. Maar ook heter.